DONGEN/DORTMUND - Zon, regen, zon en uiteindelijk toch weer regen, het vat de wedstrijd tussen Nederland en Engeland samen. Deze wedstrijd in de halve finale van het Europees Kampioenschap werd bezocht door onze Dongense verslaggever Gertjan. Hij geeft een sfeerimpressie van de wedstrijddag in Dortmund.
De wedstrijd tussen het Oranje legioen en het legioen van de Three Lions begon pas om 9 uur 's avonds, maar mijn reis begon om 11.00 uur in de ochtend al. Onder het genot van de nodige zonnestralen reden mijn vader en ik de Nederlandse snelwegen af richting de Duitse grens. Bij de grensovergang zou kilometers aan autofile staan, maar dit bleek op onze route gelukkig niet het geval.
Na drie uur reizen kwamen we aan bij het stadion in Dortmund en was het tijd om de auto te stallen. Rond het stadion hadden de oranje fans zich al in grote getale gemeld en een parkeerplek vinden was dan ook een opdracht op zich. Officiële parkeerkaarten hadden we helaas niet aangeschaft en dus bleef de berm van een afgelegen straat over. Maar ach, alles voor een finaleplaats!
Het resultaat is helaas bekend, maar de tocht naar het stadion blijft uniek. Honderden Nederlanders, aangevuld met kleine groepen Engelsen, marcheerden naar het stadion of de nabije fanzone. Langs de route staan zingende, emotionele en drinkende personen. Zelfs de stevige regenbui en het onweer in de verte hield de tocht niet tegen, hoewel mijn vader en ik het schuilen onder een afdak met genoegen volbrachten. Ook andere Nederlanders vonden het geen straf om te schuilen onder de fraai vormgegeven boog.
Aangekomen in het stadion kwam de spanning pas echt op. Het veld, de nationale vlaggen, de Oranjewand en de doelpalen, op de spelers na was alles aanwezig voor een succesvolle voetbalavond. Het is dan natuurlijk wel zo handig op de juiste stoelen te zitten. We zaten weliswaar op de goede stoelnummers, maar waren één blok te ver gelopen. Moeder natuur was zo ontdaan hiervan, dat ze besloot de regenpoorten vol open te zetten, alvorens de spelers het veld opkwamen.
Voor we het wisten begon de openingsceremonie al. Vuurwerk in de nationale kleuren werd afgeschoten en gigantische vlaggen van beide landen werden onthuld. Om 21.00 uur stipt floot de scheidsrechter het duel in gang. Al snel was er reden tot feest bij het Oranjelegioen na de vroege openingstreffer van Xavi Simons. Ook wij kwamen in hogere sferen door het doelpunt en juichte vol enthousiasme mee. Helaas stond het vijftien minuten later weer gelijk door een benutte strafschop van Harry Kane. Het boegeroep van de Nederlanders bracht Kane niet van zijn apropos.
De rest van de eerste helft was het bibberen, Engeland creëerde kansen en het rustsignaal kwam dan ook op het juiste moment. Vanaf de tribunes werd gesmeekt om de talisman van het EK: "ZET WOUTJE WEGHORST ERIN!" Deze smeekbede werd beantwoord door Koeman, want Weghorst werd meteen gebracht na rust. In de tweede helft groeide de hoop bij ons en de andere Nederlandse fans rondom ons. Nederland kwam namelijk beter in het spel en kreeg doelrijpe kansen. Rond de zeventigste minuut werd zelfs 'Wij houden van Oranje' gescandeerd door het stadion, in de hoop krachten van het EK'88 aan te spreken.
Precies op het moment dat iedereen zich neerlegde bij een verlenging, besloot Olie Watkins anders. Hij schoot in de 91e minuut nog raak en dompelde ons in rouw. Het werd ineens stil bij het Oranjelegioen, terwijl de Engelsen een stortvloed aan bekers bier over ons heen gooiden. Zon, regen, zon en uiteindelijk toch regen, het is een mooie samenvatting voor het weer en voor de wedstrijd zelf.
De terugweg naar de auto was er een van teleurstelling. Verslagen Nederlanders en dolblije Engelsen, alles liep langs elkaar en door elkaar. Sommigen kraakten de tactiek van bondscoach Koeman af of bespraken de spelers, terwijl anderen de pijn weg dronken met een alcoholische versnapering of hun pijn weg aten met een vers broodje braadworst.
Het zal niemand verbazen, ook de terugrit was er een van ontgoocheling. Er werd nabesproken over de wedstrijd en interviews met de spelers werden teruggeluisterd. Om 3.15 uur kwamen we terug in het slapende Dongen en al snel besloot ik ook mijn bed op te zoeken.
Helaas mocht het niet zo zijn. Het Nederlands elftal heeft een goed EK gespeeld, maar strand in het zicht van de haven. Desondanks kijk ik vol enthousiasme terug op de ervaringen in Dortmund, waar ik getuige mocht zijn van de Oranje Leeuwen die een gelijkwaardige wedstrijd tegen Engeland afleverden.
