Stel je hebt 1500 euro vrij te besteden per maand en de basisboodschappen bedragen voor jou 300 euro. Een jaar later heb je maandelijks 1550 euro en zijn de basisboodschappen 4% duurder geworden vanwege inflatie, dus 312 euro. Dan kosten de basisboodschappen ruim 20% van je inkomen.
Maar als je 3000 euro vrij te besteden hebt en je basisboodschappen bedragen 350 euro dan is dit nog geen 12% van je inkomen. Ook al heeft deze persoon ook te maken met 4 % inflatie, dan komt dit nog niet eens in de buurt van de 20 % van de persoon die iets meer dan 1500 euro te besteden heeft. Verdien je nog meer dan is de invloed van de prijsstijging van de basisboodschappen nog veel minder.
En vakbonden komen met voorstellen om de inflatie te compenseren door salarisverhoging te eisen. Gevolg is dat de inflatie daardoor alleen maar hoger wordt en erg nadelig is voor de mensen die deze afgedwongen verhogingen niet bereiken. En onze regering doet verder niets. Zij beschermen uitsluitend de ‘hardwerkende’ Nederlanders.
Inflatie raakt dus vooral het armste deel van ons volk progressief. Inflatie wakkert daarmee ook armoede aan. Hoe langer hoe meer mensen komen in de problemen. Zeker nu er handelsoorlogen dreigen zal dit de inflatie verder aanwakkeren. Dat wil zeggen dat meer mensen een beroep zullen gaan doen op voedselbanken en in de schuldhulpverlening terecht zullen komen. En met een mondiaal sentiment dat regeringen zich minder met hun volk moeten bemoeien gaan we waarschijnlijk een wereldcrisis tegemoet. Ook in ons rijke land, waar we opgescheept zitten met een doelbewuste besluiteloze regering, die uitsluitend wild om zich heen slaat en naar anderen wijst om de schuld van alle problemen af te kunnen schuiven.
Gniffelend ziet Geert Wilders dit toe. Precies volgens zijn plan destabiliseert en verkleint hij daarmee de overheid en kan daarbij rekenen op een enorme verkiezingswinst bij een volgende verkiezing. Als makke schapen laten we ons – Nederlanders – naar de slachtbank leiden.
Het proberen te beperken van de inflatie zal niets uithalen als alles wat weg halen uit het buitenland duurder wordt. We hebben geen echte maakindustrie en zijn haast volledig afhankelijk van buitenlandse partners die door de handelsoorlogen geen partners meer blijken te zijn. De inkoop wordt duurder en de verkoop dus ook. En een land als crimineel zien als de handelsbalans niet in evenwicht is en daardoor sancties verdienen, zoals Trump nu van plan is, drijft de kosten alleen maar op en daarmee is niemand gebaat.
De renteverlaging die nu is ingezet zou de economie moeten stimuleren, terwijl we nu al geen mensen hebben om het werk uit te voeren. Of ze zijn er simpelweg niet of niet geschikt. Overal zijn mensen tekort en is er een gapend gat tussen wat de markt vraagt en wat er wordt aangeboden.
Een groot deel van het werkende potentieel in ons land werkt in de dienstensector. En daarvan nog een heel groot deel in de zorg. Met een vergrijzende bevolking zou dit aandeel alleen maar moeten stijgen. Een groot deel van het zorgend personeel is een onbetaalde mantelzorger. Maar wie gaat er over 15 jaar mijn rug wassen als ik dik 80 ben? Ik weet zeker dat dit geen van oorsprong Nederlands iemand zal zijn. We hebben onze mond vol over het terugsturen van migranten en het teruggeven van Nederland aan de Nederlanders, maar dat is totale onzin en volstrekt onrealistisch.
We leven allang in een smeltkroes van culturen en terug naar een verleden waar we allemaal hetzelfde zijn, geeft een vertekend beeld van
het verleden en heeft nooit bestaan. In mijn vroegste jeugd was de verzuiling nog sterk aanwezig en mochten mijn katholieke soortgenoten
niet eens een gesprek aangaan met de enkele protestante inwoners van ons dorp. En dat waren toen toch allemaal witte Nederlanders. Er
overkwam je hoon of uitsluiting als je vriendschap aanging of wilde trouwen met die heidenen. Gezellige tijd was dat. Moeten we daarnaar
terug?
En om mensen die tegenwoordig uitsluitend met hun smartphone bezig zijn te motiveren om iets met hun handen te gaan doen zal nog een hele toer worden. Weliswaar worden doe-beroepen inmiddels beter beloond en gestimuleerd, maar de vraag is of we cultureel al niet te ver zijn afgedreven. Ik zie niet zomaar mensen gemotiveerd raken in een 40-urige werkweek in een 5-ploegenschema. De globalisering heeft deze oververhitte situatie gecreëerd. Boontjes uit Peru of Egypte importeren, omdat ze een paar centen goedkoper zijn dan onze eigen boontjes, levert ook nog eens een weinig duurzame wereld op.
Als we eens gingen beseffen dat we als land zouden moeten produceren wat we zelf nodig hebben en niet gefocust zouden zijn op export, groei en winst, dan zijn we minder afhankelijk van anderen, maar wellicht niet zo rijk. Maar dat kunnen we natuurlijk niet hebben. Niemand wil inleveren.
Er verandert dus niets. De inflatie blijft en de verschillen worden groter. En dat vroeger alles beter was is grote onzin. Het begrip inflatie staat zelf ook onder druk van inflatie. Dat is dan misschien anders dan vroeger.
